Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1776

wiem, czy to co piszesz, warte jest coś, ale wiem, że ci za to bardzo nędznie płacą.
 — Mylisz się, płacą mi, jak dawniej, tylko ja piszę mało, gdyż męczę się prędko, a wydawca mój winien mi został za pół tomu.
 — Zobaczysz, że cię zarwie.
 — Mam nadzieję, że nie; to uczciwy człowiek.
 — Hm... uczciwy, uczciwy! Zdaje ci się, żeś całą mądrość zamieścił w tem słowie.
 — O! niemało ono mieści, bo go nie stosuję do wszystkich — odparł z uśmiechem Rousseau.
 — Nic dziwnego: jesteś zawsze takim mizantropem.
 — Tereso, odchodzimy od rzeczy.
 — A, chcesz wisien, bo jesteś łakomy; o! ty sybaryto, kwiatów ci trzeba!
 — Nie dziw się, moja droga — odrzekł z anielskim uśmiechem filozof — nie wychodzę, to niech przynajmniej napatrzę się na to, co Bóg zsyła ludziom.
 Rousseau był blady i zgarbiony, ręce, przerzucające kartki książki, drżały.
 — Dobrze, dobrze — rzekła Teresa — wychodzę na godzinę; pamiętaj, klucz kładę pod słomiankę i gdybyś go potrzebował...
 — O! ja nie wyjdę.
 — Wiem o tem, już nie możesz trzymać się na nogach; ale mówię, abyś poszedł otworzyć, gdyby dzwonił kto obcy, ja otworzę sobie sama.
 — Dziękuję ci, dobra Tereso. Dowidzenia.