Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1777

 Żona wyszła, mrucząc, jak zwykle; długo jeszcze słychać było jej ciężki chód na schodach.
 Skoro tylko drzwi zamknęła, Rousseau z rozkoszą wyciągnął się na fotelu, patrzył na ptaszki, zbierające okruszyny z okna i odetchnął pełną piersią.
 — Gdy był sam, wracał mu dobry humor.
 Nagle drzwi wchodowe skrzypnęły i wyrwały filozofa z rozkosznej zadumy.
 — Co to! czyż już powróciła!... czyżbym przespał całą godzinę?.
 Drzwi do gabinetu otworzyły się zwolna.
 Rousseau nie odwrócił głowy; pewien był, że Teresa powraca.
 Jakiś czas trwała cisza.
 — Przepraszam pana — zabrzmiał zcicha głos, który wstrząsnął filozofem.
 Rousseau szybko się odwrócił.
 — Gilbert! — zawołał.
 — Tak, Gilbert; przepraszam raz jeszcze pana, panie Rousseau.
 Był to rzeczywiście Gilbert w swej własnej osobie.
 Lecz trudno było go poznać; włosy w nieładzie, podarte ubranie, dzikie spojrzenie, sprawiły na lubiącym wzorowy porządek filozofie nader niemiłe wrażenie.
 Okrzyk zgrozy i litości zarazem wyrwał mu się z piersi