Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/178

zana jest dbać o dobro swojej sługi, a ja zupełnie jestem zadowolona z ciebie.
 — Dziękuję pokornie panience!...
 — Mów tylko prędko, co masz powiedzieć, i dokończ mnie sznurować.
 Nicolina zebrała całą odwagę i całą swoją przenikliwość.
 — Ha, dobrze — rzekła — powiem, skoro pani każe. Kocham Gilberta, proszę pani.
 Ku wielkiemu jej zdziwieniu, Andrea ani drgnęła nawet.
 — Gilberta, syna mojej mamki?
 — Tak jest, proszę pani.
 — Za niego więc chcesz wyjść?
 — Za niego, proszę pani.
 — A on cię kocha?
 Nicolina przypuszczała, że nadeszła chwila stanowcza.
 — Przynajmniej powtarzał mi to Bóg wie ile razy.
 — No to idź za niego — oświadczyła spokojnie Andrea — ja nic a nic nie mam przeciwko temu. Tyś sierota, on sierota, możecie więc sami rozporządzać sobą.
 — Zapewne — wyjąkała Nicolina i osłupiała.
 — Jakto, czy panienka naprawdę pozwala?
 — Z całego serca, pomimo żeście tacy jeszcze młodzi...
 — Będziemy za to dłużej żyć ze sobą.
 — Czy tylko będziecie mieli z czego żyć?