Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1786

 — Sam nie miałem na najpierwsze potrzeby; o! gdyby nie to, nie opuściłbym ich nigdy!
 Rousseau wzniósł ręce do nieba, jakby przysięgał.
 — Czy dwadzieścia tysięcy liwrów starczy na wyżywienie dziecka? — spytał Gilbert.
 — O! starczy.
 — Dobrze więc, dziękuję panu, teraz wiem już co mam czynić.
 — Zresztą młodym jesteś i silnym i własną pracą wychować możesz twe dziecko. Mówiłeś o zbrodni... pewnie cię szukają chłopcze, co — ścigają cię może...
 — Tak.
 — Ukryj się tu, moje dziecko, poddasze twoje zawsze wolne.
 — Jesteś człowiekiem, którego naprawdę kocham, mistrzu! rzeczywiście potrzebuję tylko schronienia. Wiesz, że nie jestem leniwym i potrafię zapracować na życie.
 — Dobrze — odrzekł trochę zaniepokojony Rousseau — wejdź na górę; niech pani Teresa cię nie spostrzeże; tam na poddasze nie wchodzi ona teraz nigdy, bo niczego tam nie chowamy. Zdaje mi się, że posłanie twoje jest tam jeszcze.
 — Dziękuję, doprawdy uszczęśliwiasz mnie pan.
 — Czy masz mi, chłopcze, jeszcze co do powiedzenia?
 — Nie, ale... tak, jeszcze słówko; powiedzia-