Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1789

 Książę Ludwik wsiadł do karety, która go wkrótce uniosła.
 Balsamo melancholijnie patrzył za odjeżdżającym; po chwili zawrócił do mieszkania.
 Tu na stopniach stał biedny chłopiec w łachmanach.
 — Panie hrabio, błagam pana o kwadrans rozmowy — odezwał się Gilbert słabym głosem.
 — Kto jesteś, przyjacielu? — zapytał grzecznie Balsamo.
 — Nie poznajesz mnie pan?
 — Nie, mniejsza zresztą o to, chodź za mną — odrzekł hrabia, nie przestraszony bynajmniej gościem w łachmanach.
 Zaprowadził go do pierwszego pokoju, gdzie siadł na fotelu.
 — Zdaje mi się, iż widziałem cię już kiedyś, moje dziecko, ale gdzie? — spytał Balsamo.
 — W Taverney, w przeddzień przyjazdu delfinowej.
 — Coś robił w Taverney?
 — Mieszkałem tam.
 — Jako służący?
 — Nie, mieszkałem tylko...
 — Kiedy opuściłeś Taverney?
 — Przed trzema miesiącami.
 — I udałeś się?...
 — Do Paryża, gdzie uczyłem się u pana Rousseau. Następnie byłem ogrodniczkiem w Trianon, pod panem de Jussieu.