Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/179

 — Będziemy pracować, proszę pani.
 — Cóż on będzie robił, naprzykład, kiedy jest do niczego...
 — Nicolina straciła cierpliwość; to, jak jej się zdawało, udawanie oburzyło ją okrutnie.
 — Panienka — rzekła — pozwoli sobie powiedzieć, że bardzo źle traktuje biednego Gilberta.
 — Na nic innego nie zasługuje ten próżniak.
 — O pani! on ciągle czyta i bardzo się pragnie kształcić.
 — Nie jest dobry — dodała Andrea.
 — Nie dla panienki chyba, — odrzekła złośliwie Nicolina.
 — Jak to rozumiesz?
 — Pani to chyba wie najlepiej, skoro mu każe polować.
 — Ja?
 — Nieraz o dziesięć mil od domu...
 — Prawda, przyznaję, że nigdy nie zwracałam najmniejszej nawet uwagi...
 — Na zwierzynę? — podchwyciła szyderczo Nicolina.
 Andrea rozśmiałaby się była może z tego żartu i nie domyśliła żółci ukrytej w sarkazmie pokojówki, ale znajdowała się, jak wiemy, w niezwykłem usposobienniu umysłu. Nerwy jej drżały jak struny przeciągnięte, dreszcze ją przechodziły; najmniejszy wysiłek umysłowy sprawiał jej utrudzenie.
 — Co znaczy ten jakiś dowcip? — zapytała, odzyskując naraz jasność myśli.