Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1791

 — Brat cię będzie prześladował, a siostra zabić cię każe, jak psa, jeżeli się pokażesz w Paryżu.
 — O! to mnie mało obchodzi — odrzekł Gilbert.
 — Jakto, mało cię obchodzi?
 — Tak jest; kochałem pannę Andreę, jak nikt jej kochać nie jest w stanie. Ona mną poniewierała, mną, com ją szanował, jak świętość. Pogardziła mną. Chociażem dwa razy trzymał ją w objęciach, nie dotknąłem nawet ustami jej szaty.
 — Tak, ale kazałeś jej zapłacić za to wszystko, zemściłeś się uwiedzeniem!...
 — O! nie, nie, skorzystałem tylko ze sposobności, którą mi ktoś nasunął.
 — Kto?
 — Pan!
 Balsamo zerwał się, jak ukąszony przez żmiję.
 — Ja?
 — Pan, panie hrabio, uśpiłeś pannę Andreę i uciekłeś. Baronówna o mało nie padła na ziemię. Podtrzymałem ją i odniosłem do jej pokoju. Cóż pan chcesz, kochałem ją. Czyż rzeczywiście jestem takim winowajcą, powiedz mi pan, który jesteś przyczyną mego nieszczęścia?
 Balsamo spoglądał z litością na chłopca.
 — Masz słuszność, moje dziecko — wyrzekł — ja jestem przyczyną nieszczęcia twego i tej biednej dziewczyny.
 — I zamiast ratować, pan, człowiek potężny,