Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1805

mówię; przebacz mi, pani, chciałem udać się wprzód do pana barona, ale go niema w Paryżu.
 Andrea poruszyła się.
 — Do mego ojca — spytała — a to poco?...
 — O!... bo pani zanadto się boję — wyrzekł cicho — jednak wiem dobrze; wszystko to powinniśmy sami załatwić. Jedyny to sposób naprawienia złego.
 — Naprawienia!... czego?... — spytała Andrea — no, mówże pan!...
 Gilbert spojrzał na nią oczyma pełnemi miłości i pokory.
 — O!... nie dręcz się, pani, rzeczywiście to zuchwalstwo z mej strony, wielkie zuchwalstwo podnieść oczy tak wysoko, ale stało się nieszczęście...
 Andrea cofnęła się krok wtył.
 — Zbrodnia, jeżeli tak się pani podoba — ciągnął dalej Gilbert — o!... to prawda!... straszna zbrodnia!... Ale winna temu fatalność, nie moje serce...
 — Pańskie serce!... Fatalność!... Oszalałeś, panie Gilbercie, przestraszasz mnie.
 — Niepodobna, aby taki szacunek, boleść i rozpacz mogły cię natchnąć innem dla mnie uczuciem, niż litością. Wysłuchaj mnie pani, to przysięga, jaką składam Bogu i tobie. Całe życie moje poświęcę na odpokutowanie tej jednej chwili; szczęście twoje będzie tak wielkie, że ukoi boleść minionych dni! Panienko...
 Gilbert zawahał się.