Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1819

drea nazwała mnie zbrodniarzem, złodziejem i powiedziała, że każe mnie zabić.
 — Dobrze! a dziecko?
 — Powiedziała mi, że ono do niej należy, nie do mnie.
 — Cóż potem?
 — Potem odszedłem.
 — A! Gilbert podniósł głowę.
 — A pan jakbyś postąpił? — zapytał.
 — Nie wiem jeszcze; cóż teraz zamierzasz uczynić?
 — Ukarać ją zato, że mnie tak upokorzyła.
 — To tylko słowa!
 — Nie panie, to postanowienie.
 — Ale... może dałeś sobie wydrzeć swą tajemnicę, twoje pieniądze?
 — Pieniądze do pana należą; oto są.
 Gilbert rozpiął surdut i wyjął z kieszeni trzydzieści banknotów, które przeliczył, rozłożywszy je na stole Balsama.
 Hrabia zebrał banknoty i zwinął je, nie spuszczając z oczu Gilberta.
 — Uczciwy i nie chciwy... Inteligentny i z silną wolą; będzie z niego człowiek — pomyślał Balsamo.
 — Teraz, panie hrabio, muszę jeszcze panu oddać dwa luidory, które mi dałeś — rzekł spokojnie Gilbert.
 — Nie przesadzaj — odpowiedział Balsamo —