Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/182

 Nie tego jednakże pragnęła Nicolina, nie żądała ona bynajmniej przebaczenia.
 — Zapewne — odrzekła — w nocy niepodobna dojrzyć koloru.
 — Co takiego? — Krzyknęła Andrea zaczynając coś rozumieć, ale nie mogąc w to uwierzyć.
 — Powiadam, że jeżeli rozmawia pani z Gilbertem tylko w nocy, tak, jak to wczoraj miało miejsce, to niema w tem nic nadzwyczajnego, że pani dobrze rysów twarzy jego nie rozróżnia.
 — Wytłumacz mi się natychmiast! — zawołała Andrea śmiertelnie blada.
 — To bardzo łatwo, proszę pani — rzekła Nicolina, straciwszy zimną krew. — Widziałam dzisiejszej nocy...
 — Czekaj — przerwała Andrea, woła mnie ktoś z dołu.
 Rzeczywiście głos jakiś zawołał:
 — Andrea! Andrea!
 — To pan baron i ten nieznajomy, który tu nocował.
 — Zejdź, powiedz, że nie mogę się odezwać, bo jestem słaba i znużona i wracaj mi natychmiast, abym mogła skończyć tę dziwaczną rozmowę z tobą.
 — Andreo! — zawołał znów baron — pan de Balsamo pragnie cię powitać!
 — Idź — powtórzyła Andrea, pokazując pokojówce drzwi z gestem królowej.
 Nicolina spełniła rozkaz bez słowa.
 Skoro tylko wyszła za drzwi, Andreę owładnę-