Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1829

 Szwajcar przeczytał głośno z karty audjencyjnej:
 — Pan Filip de Taverney.
 — A, prawda — odrzekła księżna.
 I rzuciła na Filipa długie, przeciągłe i badawcze spojrzenie.
 Młodzieniec stał schylony w głębokim ukłonie.
 — Dzień dobry panie de Taverney — odezwała się Marja-Antonina. — Jakże się miewa panna Andrea?...
 — Niedobrze, Wasza Królewska Mość — odrzekł Filip — ale siostra moja wzruszoną będzie pamięcią Jej Królewskiej Wysokości.
 Delfinowa nic nie odpowiedziała.
 Wiele cierpień i smutków wyczytała na bladem czole młodzieńca; z trudnością też poznawała w nim eleganckiego oficera, który ją pierwszy powitał na ziemi francuskiej.
 — Panie Mique — rzekła, zwracając się do budowniczego, — wiesz pan już, jak chcę mieć przerobioną salę do tańca, zatem wszystko załatwione. Przebacz pan, że trzymałam cię tak długo na zimnie.
 Była to grzeczna odprawa.
 Mique ukłonił się i odszedł.
 Delfinowa skinieniem głowy dała znak do odejścia osobom, stojącym opodal, które też znikły natychmiast.
 Filip struchlał; miałże i on odejść z niczem? Księżniczka przeszła obok niego.