Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1833

 — Naturalnie, mogłabym...
 — Oto jedyna prośba, jaką zanoszę do Waszej Wysokości, jeżeli nie umieściła już kogoś u księżnej Ludwiki.
 — Pułkowniku, zadziwiasz mnie! — zawołała księżna delfinowa — jakto, tyle więc mam szlachetnej nędzy obok siebie! Ech, pułkowniku, to nie dobrze, żeś mnie tak oszukiwał.
 — Nie jestem pułkownikiem — odrzekł smutnie Filip — jestem tylko wiernym sługą Waszej Królewskiej Wysokości.
 — Nie jesteś pan pułkownikiem?... Od kiedyż to?
 — Nie byłem nim nigdy.
 — Wszak król obiecał panu regiment w mojej obecności.
 — Ale dyplom nie został mi wydany.
 — Miałeś pan już jednak rangę...
 — Zrzekłem się jej, wpadłszy w niełaskę króla.
 — A to czemu?
 — Nie wiem.
 — O! — zawołała ze smutkiem delfinowa — och! ten dwór!
 Filip uśmiechnął się melancholijnie.
 — Jesteś, Wasza Wysokość, aniołem z nieba — wyrzekł z zapałem — i żałuję że nie będę służyć rodzinie królewskiej, abym mógł umrzeć za Waszą Wysokość!
 Żywy rumieniec zabarwił twarz delfinowej.