Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1844

 — A! rozumiem... Pani chce się dowiedzieć, czy pan Filip powrócił?
 Andrea walczyła ze swą słabością całą siłą dumnego i odważnego sreca.
 — Ja chcę... chcę... — wyjąkała wreszcie; — otwórz te drzwi.
 — Dobrze. O! jak tu zimno... Co za wiatr...
 Rzeczywiście, przez uchylone drzwi, wiatr wdzierał się do pokoju.
 — Zapewne mamka zostawiła drzwi otwarte, lub może okno. Zobacz Małgorzato. Temu... dziecku musi być bardzo zimno.
 — Przykryję je — odrzekła.
 — Nie! nie... — szepnęła matka suchym i ostrym głosem — przynieś je do mnie.
 Służąca zatrzymała się na środku pokoju.
 — Proszę pani, pan Filip zabronił mi przynosić dziecka do pani, będzie przeszkadzało... pani musi leżeć spokojnie.
 — Przynieś mi natychmiast moje dziecko! — krzyknęła rozpaczliwie młoda kobieta.
 W oczach jej błyszczały łzy, do których się pewnie uśmiechnęły aniołki opiekuńcze dzieci.
 Wieśniaczka żywo wyszła z pokoju.
 Andrea ukryła twarz w dłoniach.
 Służąca wróciła natychmiast, a przerażenie malowało się na jej twarzy.
 — Cóż? — spytała Andrea.
 — Proszę pani... ktoś był tutaj...
 — Jakto, ktoś?... któż więc?