Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1852

 Właśnie w tej chwili zajechał doktór.
 Gilbert schował się w ciemnej sieni pawilonu.
 Noc ta była chyba najstraszniejszą nocą jego życia; słyszał wszystko — krzyki, jęki, a nawet pierwszy płacz swego syna.
 Stał nieporuszony pod oknem, nie zważając na śnieg i mróz. Wkońcu doktór wyszedł z pokoju, Filip wyjechał z domu.
 Gilbert odetchnął i przez uchyloną firankę zajrzał do pokoju.
 Andrea leżała na łóżku uśpiona, obok niej na fotelu drzemała służąca; przerażone źrenice chłopaka szukały nadaremnie dziecka obok matki.
 Zrozumiał wreszcie wszystko.
 Otworzył wytrychem drzwi do pokoju Nicoliny i pociemku szukał na łóżku dziecka.
 Zimne jego ręce dotknęły twarzyczki biedactwa; wydało krzyk, który usłyszała Andrea.
 Gilbert z pośpiechem zawinął syna w kołdrę i wyszedł z pawilonu.
 Drzwi nie zamknął za sobą, bojąc się, aby ich skrzyp nie rozbudził służącej.
 W minutę później wsiadł do kabrjoletu, zapuścił skórzane firanki i rozkazał woźnicy pędzić co sił w stronę rogatki.