Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1854

 Gilbert przytulił dziecko do piersi i puścił się odważnie w drogę.
 Jak okiem dojrzeć, biały płaszcz otulił ziemię, okryte śniegiem drzewa błyszczały na słońcu jak brylantowe; wszystko to działało na wyobraźnię młodzieńca.
 Zdaleka widział dym kominów wiejskich, dzwonek kościelny odbijał się w lesie tysiącznem echem.
 W kwadrans zaszedł nasz młody ojciec do oberży, pytając o mieszkanie Magdaleny Pitou.
 Dwoje dzieci ofiarowało mu się wskazać jej chatkę.
 Po chwili doszli do strumyka, dzielącego wieś na dwie połowy, mały mostek stanowił przejście.
 — To tutaj — zawołały dzieci.
 Gilbert podziękował małym przewodnikom, przeszedł mostek i otworzył drzwi chatki rodziny Pitou; przez ten czas dzieci ze zdumieniem przypatrywały się eleganckiemu panu.
 Miły widok przedstawiało wnętrze tego domku.
 Młoda wieśniaczka karmiła kilkomiesięczne dziecko, obok niej klęczał ładny chłopiec czteroletni i odmawiał pacierz.
 W głębi — kobieta trzydziesto lub trzydziestopięcioletnia, przędła, pod ławą drzemał duży pies; ten dosyć przychylnie przywitał wchodzącego.
 Modlący się chłopczyk odwrócił jasnowłosą główkę, gdy obydwie kobiety wydały okrzyk zdumienia.
 Gilbert uśmiechnął się.