Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1855

 — Witam panią Magdalenę — rzekł przyjaźnie.
 — Pan zna moje imię? — spytała kobieta, zdumiona.
 — Jak pani widzisz; ale nie przeszkadzaj sobie, pani, bardzo proszę. Zamiast jednego dziecka, będziesz pani miała dwoje do karmienia.
 I położył swego syna w kolebkę chłopskiego niemowlęcia.
 — Ach! co za śliczne dziecko! — zawołała kobieta.
 — Rzeczywiście — dodała druga z uśmiechem.
 — Ta pani jest pewnie siostrą...
 — Tak, panie, to moja siostra — odrzekła Magdalena.
 — To moja ciocia — dodał chłopczyk.
 — Cicho bądź — rzekła matka — przeszkadzasz panu.
 — To, co pani zaproponuję, jest bardzo zwykłą rzeczą. Jest to syn zrujnowanego dzierżawcy mego pana, który będąc krewnym biedaka, zajmuje się losem tego dziecka... pragnie, ażeby wychował się na wsi i został dobrym rolnikiem. — Czy może pani zaopiekować się tem dzieckiem?...
 — Ależ, panie...
 — Urodziło się wczoraj, nie miało jeszcze mamki — przerwał Gilbert. — Jest to dziecko, o którem pani zapewne już wspomniał pan Niquet.
 Magdalena wyjęła dziecko z kołyski i wzięła