Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1867

 — I pan sądzisz, iż matka opuści pana i dziecko?
 — Andrea zgodzi się na wszystko, co zechcę, zresztą mówiłem jej o obietnicy delfinowej, więc już nie zmieni poprzedniego zamiaru.
 — Wróćmy teraz do biednej matki — rzekł doktór.
 Andrea spała cicho.
 Pierwsze jej pytanie zaspokoił doktór z wesołą miną, powtórzył słowo w słowo zmyślenie Filipa.
 Młoda kobieta, uspokojona, prędko wracała do zdrowia i po dziesięciu dniach wstała z łóżka.
 Tego samego dnia Filip powrócił z Taverney.
 Doktór znajdował się właśnie u Andrei.
 Korzystając z nieobecności Andrei, która przechadzała się w cieplarni, doktór przybiegł do Filipa.
 — I cóż? — zapytał ciekawie.
 Młodzieniec miał tak zrozpaczoną minę, że doktór odgadł nieszczęście.
 — Ojciec ma febrę z gorączką i leży w łóżku — odrzekł Filip — myślałem, że to tylko udana choroba, nie zważałem więc wcale, nalegałem, groziłem. Pan de Taverney przysiągł mi na Chrystusa, iż nie wie o niczem.
 — Zatem nie wiemy nic.
 — Nic.
 — Przekonany pan jesteś o prawdzie słów barona?
 — Prawie.