Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1869

 Nie chcę klasztoru, to byłby egoizm, należę już do kogoś; Bóg mnie więc nie potrzebuje!
 Doktór spojrzał na Filipa, oczy jego zdawały się mówić:
 — A co — nie mówiłem?
 — Siostro droga, siostro, co mówisz? — zawołał Filip.
 — Nie obwiniaj mnie bracie, to nie kaprys pięknej kobiety, zresztą nie będę cię męczyć więcej.
 — Ależ... Andreo, ja nie mogę pozostać we Francji!... Nie mam majątku, opuściłbym cię, wiedząc, iż jesteś w klasztorze, ale mamże cię pozostawić w świecie, skazać na pracę?... Andreo...
 — Przewidziałam wszystko... Kocham cię serdecznie Filipie, wiesz o tem, płakać więc będę za tobą, ale nie odstąpię kołyski mego syna.
 — To szaleństwo! — przerwał doktór.
 — Ach, dobry doktorze, cóż chcesz? Każda matka jest szaloną, gdy chodzi o dziecko, lecz to szaleństwo sam Bóg zsyła. Dopóki to dziecię będzie potrzebowało opieki, ja będę przy niem.
 Filip zamienił z doktorem przerażone spojrzenie.
 — Moje dziecko — odezwał się doktór — nie jestem duchownym, ale to wiem, że Bóg zabrania takiego przywiązania do kogokolwiek.
 — Tak jest, Andreo — dorzucił Filip.
 — Wszak Bóg nie zabrania matce kochać dziecka.
 — Przebacz mi, córko, i słuchaj: we wszyst-