Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1871

liwe, mówiłeś... iż zobaczę mego syna, gdy Filip powróci...
 — Uspakajałem panią tylko...
 — Oszukałeś mnie pan!
 Doktór milczał.
 — Małgorzato — wołała Andrea — cóż to, nikt mnie nie słucha! powóz!
 — Ależ to ci grozi śmiercią — przerwał Filip.
 — Więc umrę!... tak mi mało zależy na życiu!
 Służąca spoglądała na panią i na doktora, nie wiedząc, kogo ma słuchać.
 — Rozkazuję ci iść po powóz! — krzyknęła młoda kobieta, zaczerwieniona ze wzburzenia.
 — Droga siostro!
 — Nie słucham, jeśli nie będzie powozu, pójdę pieszo.
 — Andreo!... najdroższa moja, nie pojedziesz! błagał Filip, przyciskając siostrę do piersi — nie potrzebujesz już jechać.
 — Moje dziecko nie żyje! — zawołała kobieta i padła na fotel, jak martwa.
 Filip ukląkł przy niej.
 Po chwili Andrea wróciła do przytomności, spuściła głowę na piersi i zapłakała.
 — Pan Bóg jest wielki i sprawiedliwy — rzekł Filip Bóg zdziałał inaczej, wiedział, że widok tego dziecka byłby dla ciebie niezasłużoną katuszą.
 — Ależ... — westchnęła biedna matka pocóż Bóg dał cierpieć tej niewinnej istocie?
 — Nie cierpiała wcale — odrzekł doktór —