Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/188

chemję, jak pan Jourdain literaturę, a nie wiedziałbym nawet o tem?
 — Nie wiem, czem się zajmowałeś, panie baronie, — odpowiedział poważnie Balsamo — ale wiem, co ja czynię.
 Potem, zwróciwszy się do La Brie, który już powrócił — dodał:
 — Dziękuję ci, sługo poczciwy, — wziął szklankę, podniósł do oczu i zaczął patrzeć na wodę, mieniącą się kolorami tęczy.
 — Co też tak ciekawego można ujrzeć w szklance wody? — zapytał baron.
 — Można, można, panie baronie — odpowiedział Balsamo — można zawsze, a dziś w szczególności.
 I zdwoił uwagę, a baron śledził go mimowoli wzrokiem.
 La Brie osłupiały podsuwał talerz.
 — Cóż widzisz, kochany gościu? — odezwał się drwiąco de Taverney. — Mów, bo naprawdę usycham z ciekawości. Może spadek jaki dla mnie, nowy Maison-Rouge, Przydałoby się bardzo...
 — Widzę wezwanie, abyś był w pogotowiu, baronie.
 — Naprawdę! czy będę napadnięty?
 — Nie; ale dziś rano czekają pana odwiedziny.
 — Więc zmówiliście się z kimś na mnie? To źle, to bardzo źle, mój panie. Nie dadzą nam kuropatw dzisiaj...
 — To co mówię, szanowny gospodarzu, mó-