Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1882

 Wyszeptał wreszcie głosem pełnym słodyczy;
 — Bronić się!... poco?
 — To prawda, wiesz przecież, że nie ujdziesz słusznej kary! Zhańbiłeś kobietę i zabiłeś ją nieludzkiem postępowaniem.
 Gilbert milczał jak grób, Filip z wściekłością rzucił się ku niemu.
 — Nie jesteś człowiekiem, czy co? Nie odpowiadasz mi!... Ależ broń się, bo cię zaduszę!... podły, podły nikczemniku!
 Gilbert uczuł, jak palce Filipa ściskały mu szyję, niby kleszcze.
 W jednej chwili z lwią siłą odrzucił daleko od siebie wroga.
 — Widzisz pan, umiem się bronić w potrzebie, ale poco mi obrona? Ot, weź pan strzelbę; wolę być zabitym w ten sposób, niźli zaduszonym...
 Filip, który rzeczywiście podniósł fuzję, rzucił ją daleko od siebie.
 — Nie — szepnął. — Dokąd jedziesz? W jaki sposób dostałeś się tutaj?
 — Przywiózł mnie „Adonis“.
 — Chowałeś się więc przede mną? widziałeś mnie?...
 — Nie wiedziałem, że jedziesz pan tym okrętem.
 — Kłamiesz!
 — Nie kłamię nigdy.
 — Jakże to być mogło, że cię nie spostrzegłem?
 — Wychodziłem z kajuty tylko nocą.