Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1888

dług wymagań etykiety, powinna zgromadzić u łoża Twego wszystkich dostojników państwa. Masz ospę...
 — Córko!... — przerwał jej król, blednąc i trzęsąc się — co ty mówisz?!
 — Księżno!... — powtórzyli przerażeni lekarze.
 — Mówię — ciągnęła księżna — że Jego Królewska Mość jest dotknięty ospą.
 Król wydał okrzyk.
 — Doktorzy nie mówili mi tego — zaprzeczył.
 — Nie śmią; ale ja widzę, że niedługo, królu, z królestwa Francji przeniesiesz się w królestwo inne... Pomyśl o Bogu, przejrzyj myślą czyny swoje.
 — Ospa! ospa! — rozpaczał król. — Przecież to choroba śmiertelna!
 Zwrócił się do doktorów:
 — Bordeu!... la Martiniére!... — powiedzcie, czy to prawda?...
 Pochylili głowy.
 — A więc muszę zginąć — powtarzał król z przerażeniem.
 — Nie trać tylko, królu, przytomności umysłu — zaopinjował pierwszy Bordeu — z każdej choroby można się wyleczyć.
 — Bóg udziela spokoju — odrzekła Ludwika.
 — Ależ, księżno — szepnął jej Bordeu — zabijasz króla!
 Zbliżyła się do chorego i, całując ze czcią jego ręce, wyrzkła:
 — Zerwij z przeszłością, królu, daj przykład