Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1892

twierdzić! O! znam siłę i zręczność twoich rozumowań, ale nato wcale się nie zgadzam.
 Starzec potrząsnął głową.
 — A zresztą — dodał młodzieniec — poco myśleć o śmierci królewskiej, któż tu o tem mówi?
 Jeszcze się nam ten dostojny pieszczoszek wywinie z niebezpieczeństwa.
 Ospa! To i cóż z tego! ma przy sobie takich lekarzy jak Bordeu i La Martiniére.
 Tylko, że teraz lud francuski nie daje na mszę za jego zdrowie, jak na początku choroby... Wszystko się sprzykrzy.
 — Milcz, młodzieńcze, milcz — zawołał nagle wzburzony starzec — mówisz o człowieku, na którego zwrócony jest w tej chwili palec Boży.
 Młodzieniec, zdziwiony tą szczególną mową, spojrzał na towarzysza, który nie spuszczał oczu z królewskiego pałacu.
 — Może pan masz dokładniejsze nowiny ode mnie? — spytał sarkastycznie?
 — Patrz pan! — rzekł starzec, wskazując palcem jedno z okien pałacowych — widzisz tam?
 — No? — Okno oświetlone.
 — Ale jak oświetlone?
 — Świeca stoi w latarce.
 — Tak.
 — I cóż z tego?
 — Czy wiesz, młodzieńcze, co ta świeca oznacza?
 — Nie, panie.