Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/192

 — Naprawdę?
 — Naturalnie, że naprawdę...
 — Pomyślę o tem, kochany gościu, pomyślę...
 — Czas już na to wielki.
 — Czy pan mówisz na serjo?
 — Ależ najzupełniej na serjo, baronie. Jeżeli chcesz pan przyjąć godnie dostojną damę, która zaszczyci cię swoją obecnością, to niema ani chwili do stracenia.
 Baron wzruszył ramionami.
 — Wątpisz pan, jak widzę? — zapytał Balsomo.
 — Uprzedziłem cię, gościu kochany, że masz doczynienia z niedowiarkiem zatwardziałym...
 Rzekłszy to, baron podszedł pod okna pokoju córki, ażeby ją powiadomić o przepowiedni Balsama i zawołał:
 — Andreo! Andreo!
 Wiemy już, co młoda panienka odpowiedziała na wezwanie ojca, wiemy także jaki urok rzuciło na nią spojrzenie tajemniczego podróżnego.
 Nicolina była świadkiem tej sceny i patrzyła ze zdumieniem na La Brie, który wykrzywiał się cudacznie.
 — Djabelnie mi coś trudno w to wszystko uwierzyć — powtarzał baron — i jeśli nie zobaczę...
 — Ponieważ koniecznie chcesz pan tego — rzekł Balsamo — to spojrzyj w kierunku drogi, po której pędzi oto w galopie jeździec na spienionym koniu.