Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/193

 — O! o! — krzyknął baron, — a tak prawda... widzę rzeczywiście...
 — Pan Filip!... — zawołała Nicolina, wspinając się na palce.
 — Młody nasz pan!... — dodał La Brie uradowany.
 — Mój brat, mój brat kochany! — wykrzyknęła Andrea, wyciągając ręce przez okno.
 — Czyżby to był syn pański, kochany baronie? — zapytał Balsamo obojętnie.
 — Tak, tak, to on — odrzekł baron osłupiały.
 — Więc już początek przepowiedni, — powiedział Balsamo.
 — Czy pan zatem jesteś naprawdę czarownikiem? — zapytał baron.
 Uśmiech triumfu ukazał się na twarzy nieznajomego.
 Jeździec zbliżał się coraz bardziej i niebawem ujrzano w alei spienionego konia, otoczonego chmurą pary.
 — Młody oficer, zbryzgany błotem, z twarzą ożywioną, zeskoczył z siodła i podbiegł uściskać ojca.
 — Do djabła! — zawołał baron zachwiany w swojem niedowiarstwie. — Co to jest do djabła?...
 — To ja, mój ojcze — odezwał się Filip, widząc zdumienie w twarzy rodzica — to ja, we własnej swojej osobie.
 — Widzę przecie, że ty — odpowiedział de