Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/198

wróciłem galopem. Znużenie, wywołane sześciogodzinnem wartowaniem, zniknęło, jak zaczarowane.
 — A Jej Wysokość? — zapytała Andrea.
 — Młoda jak ty, a piękna jak anioł — odpowiedział młodzieniec.
 — Powiedzno Filipie... — odezwał się wahająco baron.
 — Co, mój ojcze?
 — Czy księżna nie jest przypadkiem podobna do kogoś, kogo ty znasz?
 — Kogo ja znam?
 — I to dobrze...
 — Nikt do niej podobnym być nie może! — zawołał Filip z zapałem.
 — Poszukaj.
 Filip zamyślił się.
 — Nie, nie... — odpowiedział.
 — No... do Nicoliny, naprzykład.
 — A to szczególne! — zawołał zdziwony. — Tak jest, Nicolina ma naprawdę coś przypominającego dostojną podróżną. Tak... tak..., ale skąd dowiedziałeś się o tem, mój ojcze?
 — Od czarownika.
 — Od czarownika? — zapytał zdziwony Filip.
 — Który mi jednocześnie i twój przyjazd przepowiedział.
 — Od tego cudzoziemca? nieśmiało zapytała Andrea.
 — Czy to nie ten, który w chwili mego przy-