Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/200

 Zbliżyłem się w tej chwili.
 — Nazwisko pańskie? — zapytała prześlicznym głosikiem.
 — Kawaler Taverney Maison-Rouge, — jąkając się, odpowiedziałem.
 — Zapisz mi to nazwisko, moja droga — powiedziała Jej Wysokość, zwracając się do starszej damy.
 — Dowiedziałem się później, że była to ochmistrzyni księżnej, hrabina Langershausen.
 Następnie dostojna pani zwróciła się znowu do mnie i rzekła:
 — Ah! jakże wam strasznie dokuczyć musiała ta fatalna pogoda dzisiejsza. Przykro mi, doprawdy, że to dla mnie wycierpieliście tyle.
 — Jaka to wielka uprzejmość, co za prześliczne słowa! — zawołała Andrea, składając ręce.
 — Zatrzymałem je też w żywej pamięci — odpowiedział Filip zachwycony.
 — Bardzo dobrze! doskonale! — mruczał baron ze szczególniejszym uśmiechem, zdradzającym jednocześnie próżność ojcowską, i to złe wyobrażenie, jakie miał o kobietach wogóle, a o królowych w szczególności.
 — Cóż dalej, Filipie?
 — Co ty odpowiedziałeś? — zapytała Andrea.
 — Nie odpowiedziałem nic; skłoniłem się tylko do samej ziemi.
 — Jakto? nic nie odpowiedziałeś?... — zawołał baron.