Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/217

 — Zwłaszcza, kiedy się ma tylko jednego służącego.
 — Pani odpowiedział baron — rzeczywiście spodziewałem się Waszej Królewskiej Mości, a raczej uprzedzony byłem o Jej przyjeździe.
 Delfinowa zwróciła się do Filipa.
 — Więc pan pisałeś? — zapytała.
 — Nie, Wasza Wysokość.
 — Nikt nie wiedział, że mam się zatrzymać u pana, nawet ja sama przecie nie wiedziałam, bo kryłam to pragnienie przed sobą, ażeby me sprawić ambarasu, jaki sprawiam, i powiedziałam o tem dopiero tej nocy synowi pańskiemu, który był jeszcze przy mnie przed godziną i wyprzedził mnie zaledwie o kilka minut.
 — W istocie, zaledwie o kwadrans.
 — Więc to chyba jakaś wróżka zwiastowała to państwu; może matka chrzestna panienki — dodała delfinowa, z uśmiechem spoglądając na Andreę.
 — Pani — rzekł on, podając krzesło księżnie to nie wróżka oznajmiła nam tę dobrą nowinę, to...
 — To? powtórzyła księżna, widząc, ze się baron waha.
 — To czarownik!
 — Czarownik? Jakto?
 — Nic nie wiem, bo nie znam się wcale na czarach; ale, bądź co bądź, jemu to zawdzięczam,