Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/219

nik, który mi prawie przed godziną przepowiedział przyjazd Jej Królewskiej Mości i mego syna.
 — Przed godziną? — spytała delfinowa.
 — Tak, co najwyżej.
 — I w ciągu godziny zdążyłeś pan kazać do tego stołu nakryć, zastawić go owocami z czterech części świata i sprowadzić wina z Węgier, Konstancji, Cypru i Malagi? W takim razie jesteś pan czarownikiem większym od swego czarownika.
 — Nie, pani; to on, zawsze on.
 — Jakto? zawsze on?
 — Tak, za jego wolą wyrósł z pod ziemi ten stół, cały nakryty i zastawiony, jak państwo go widzicie.
 — Słowo pan na to dajesz? — zapytała księżna.
 — Słowo honoru! — odpowiedział baron.
 — O! — rzekł kardynał tonem poważnym, odsuwając talerz — myślałem, że pan żartujesz.
 — Nie, Wasza Przewielebność.
 — Więc pan masz u siebie czarownika, prawdziwego czarownika?...
 — Prawdziwego czarownika! i wcale nie dziwiłbym się, gdyby złoto, składające serwis, było jego własną robotą.
 — To znałby kamień filozoficzny! — zawołał kardynał, a oczy zaświeciły mu pożądliwie.
 — O! jak to na rękę panu kardynałowi — rzekła księżna — on przecie całe życie go szukał i nie mógł znaleźć.