Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/225

 — Tak, pani — odrzekł tenże,.
 — To pańskie medjum? No, przynajmniej niewinne; oby pańskie słowa były równie przejrzyste.
 Kardynał uśmiechnął się.
 Baron zbliżył się.
 — Wasza Wysokość niczego się już nie nauczy od pana de Bievre — wyrzekł,.
 — O! mój drogi gospodarzu! — odezwała się wesoło — nie pochlebiaj mi, albo praw mi lepsze komplimenta. Powiedziałam coś bardzo oklepanego, jak mi się zdaje. Powróćmy do pana.
 I Marja-Antonina zwróciła się w stronę Balsama, ku któremu zdawała się ciągnąć ją nieprzeparta siła, pomimo jej woli, jak często ciągnie nas ku sobie miejsce, gdzie nas czeka jakieś nieszczęście.
 — Jeżeli dla barona wyczytałeś pan przyszłość w szklance wody, czybyś pan nie mógł wyczytać przyszłości mojej w karafce?
 — Wybornie — odrzekł Balsamo.
 — Dlaczego więc odmówił pan przed chwilą?
 — Bo przyszłość jest niepewna, a gdybym widział w niej jaką chmurę...
 Balsamo zamilkł.
 — Więc cóż? — zapytała delfinowa.
 — Żal byłoby mi wtedy, jak już miałem zaszczyt powiedzieć, zasmucić Waszą Królewską Mość.
 — Pan mnie już znałeś wprzód? gdzieżeś mnie pan widział po raz pierwszy?