Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/226

 — Miałem zaszczyt widzieć Waszą Królewską Mość jeszcze dzieckiem w jej kraju rodzinnym, obok jej dostojnej matki.
 — Widziałeś pan moją matkę?
 — Miałem ten zaszczyt; wspaniała to i potężna królowa.
 — Cesarzowa, mój panie.
 — Chciałem powiedzieć królowa z serca i z rozumu, a jednak...
 — Zastrzeżenia i to względem mojej matki! — zawołała delfinowa z pogardą.
 — Największe serca nie są wolne od słabości, zwłaszcza, kiedy im się zdaje, że chodzi o szczęście ich dzieci.
 — Historja, mam nadzieję — rzekła Marja-Antonina — nie zapisze ani jednej słabostki Marji-Teresy.
 — Bo historja nie będzie wiedziała tego, czego mogłaby się dowiedzieć tylko od cesarzowej Marji-Teresy, od Waszej Królewskiej Mości i ode mnie.
 — Mamy jakąś tajemnicę we troje? — rzekła delfinowa z pogardliwym uśmiechem.
 — We troje — odpowiedział Balsamo spokojnie — tak, we troje.
 — Jakaż to tajemnica?
 — Jeżeli ją powiem, to już tajemnicą nie będzie.
 — Mniejsza o to, powiedz pan.
 — Wasza Królewska Mość tego pragnie?