Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/228

 — Mów pan dalej.
 — Wasza Królewska Mość zbliżyła się do biurka; leżał na niem list otwarty, który cesarzowa napisała w przeddzień.
 — I cóż?
 — Cóż? Wasza Królewska Mość przeczytała ten list.
 Delfinowa zlekka się zarumieniła.
 — A przeczytawszy... Wasza Królewska Mość była niezadowolona, z kilku wyrażeń, bo wzięła pióro i własną ręką...
 Delfinowa zdawała się z niepokojem oczekiwać dalszego ciągu.
 Balsamo mówił dalej:
 — Przekreśliła trzy wyrazy.
 — I jakież to były te trzy wyrazy? — żywo zawołała delfinowa.
 — Były one na samym początku listu.
 — Nie pytam o ich miejsce, gdzie się znajdowały, ale o ich znaczenie.
 — Zbyt serdeczne wynurzenie uczuć, jak dla osoby, do której list był adresowany; to właśnie owa słabość, o jaką w danej okoliczności może być pomówiona dostojna matka Waszej Królewskiej Mości.
 — Więc pamiętasz pan te trzy wyrazy?
 — Pamiętam.
 — Mógłbyś mi je pan powtórzyć?
 — Dosłownie.
 — Więc mi je pan powtórz.