Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/231

 Podniósł on karafkę, przez chwilę popatrzył na nią, znowu postawił na stole, potrząsając głową.
 — I cóż? — zapytała arcyksiężna.
 — Nie mogę mówić — odpowiedział Balsamo.
 Twarz księżniczki przybrała wyraz, mówiący: „Bądź spokojny; wiem dobrze, w jaki sposób rozwiązuje się języki tym, którzy milczeć usiłują“.
 — Nic zatem nie masz mi pan do powiedzenia? — zapytała głośno.
 — Są rzeczy, których nienależy mówić książętom — odpowiedział Balsamo tonem, wyrażającym, że postanowił oprzeć się nawet rozkazom księżnej.
 — Zwłaszcza — odpowiedziała małżonka delfina — jeżeli się nic nie wie.
 — Nie, Wasza Wysokość, nie to mnie powstrzymuje.
 Arcyksiężna pogardliwie się uśmiechnęła.
 Balsamo był jakby zakłopotany.
 Kardynał śmiał mu się w oczy, a baron szepnął:
 — No, no, mój czarowniku, utraciłeś już widzę władzę i teraz czeka nas tylko widok tych złotych filiżanek, zmieniających się, jakby w bajce wschodniej, w liście winogradu.
 — Wolałabym — odpowiedziała Marja-Antonina — zwyczajne liście winne, niż całą tę paradę, urządzoną przez tego pana, dlatego tylko, aby mi był przedstawionym.
 — Wasza Wysokość — rzekł Balsamo śmier-