Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/235

 — Owszem.
 — Ale nie synów?
 — Będą i synowie pomiędzy dziećmi Waszej Wysokości.
 — Pomrą zatem?...
 — Jednego opłakiwać będziecie że umarł, drugiego, że pozostał przy życiu.
 — Czy małżonek mój będzie mnie kochał?
 — Będzie.
 — Bardzo?
 — Bardzo.
 — Jakież nieszczęścia dosięgnąć mnie zatem mogą, jeżeli będę miała miłość męża i opiekę rodziny?
 — Zabraknie wam jednej i drugiej.
 — Pozostanie nu miłość i opieka ludu.
 — Miłość i opieka ludu!.,. To ocean podczas ciszy... Widziała Wasza Wysokość ocean podczas burzy?...
 — Czyniąc dobrze, zapobiegnę zerwaniu się burzy, a jeśli wybuchnie, pójdę razem z nią.
 — Im wyżej piętrzą się bałwany, tem głębsza otchłań pod niemi.
 — Bóg mnie obroni.
 — Bóg nie broni tych, których skazał.
 — Co pan mówisz, czyż nie będę królową?
 — Dałby Bóg, abyś nią Wasza Wysokość nie była!
 Młoda kobieta uśmiechnęła się pogardliwie.