Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/236

 — Racz posłuchać mnie dalej arcyksiężno, odezwał się Balsamo.
 — Słucham — odpowiedziała delfinowa.
 — Czy Wasza Wysokość zauważyła obicie w pokoju, w którym spędziła pierwszą noc, po wyjeździe do Francji?
 — Pamiętam je — odpowiedziała delfinowa.
 — Co przedstawiało to obicie?
 — Rzeź!... Rzeź niewiniątek.
 — Czy straszne oblicza siepaczy, nie pozostały w pamięci Waszej Królewskiej Mości?
 — Przyznaję.
 — A w czasie burzy nic Wasza Wysokość nie zauważyła?
 — Piorun zgruchotał drzewo po lewej stronie karety, które, upadając, o mało nie zmiażdżyło mego powozu.
 — To są właśnie przepowiednie — powiedział ponurym głosem Balsamo.
 — Przepowiednie nieszczęścia?
 — Trudno je inaczej tłumaczyć.
 Arcyksiężna zwiesiła głowę na piersi i po chwili skupionego milczenia zapytała.
 — Jaką śmiercią umrze mój mąż?
 — Bez głowy.
 — Hrabia Prowancji?
 — Bez nóg.
 — Hrabia d’Artois?
 — Bez dworu.
 — A ja?