Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/237

 Balsamo potrząsnął głową.
 — Słucham... — rzekła delfinową — powiedz mi pan!
 — Nie mam nic więcej do powiedzenia.
 — A ja chcę, żebyś pan mówił!... — zawołała księżna, drżąc cała.
 — Na litość! Wasza Wysokość!
 — Mów!
 — Nigdy! za nic nie powiem!...
 — Mów pan — rzekła tonem groźby arcyksiężna — mów pan, albo powiem, że wyprawiasz śmieszną komedję. A niewolno, przypominam, robić sobie igraszki z córki Marji-Teresy, z kobiety... która trzyma w swych dłoniach losy trzydziestu miljonów ludzi.
 Balsamo pozostał milczący.
 — Zatem, nic nie wiesz pan więcej — powtórzyła księżniczka, wzruszając pogardliwie ramionami. — Wyobraźnia już się wyczerpała.
 — Wiem wszystko — odrzekł Balsamo — a ponieważ Wasza Wysokość koniecznie tego żąda...
 — Tak, żądam tego!
 Balsamo wziął karafkę, umieścił ją w ciemnej wnęce sztucznej groty; potem, ująwszy rękę arcyksiężniczki, pociągnął ją pod cieniste sklepienie.
 — Czy Wasza Wysokość gotowa na wszystko? — zapytał księżny, którą te przygotowania przejęły dziwnym lękiem.
 — Tak.