Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/247

rzyszenia tej karecie, która nie przestanie należeć do mego orszaku.
 — Natychmiast, Wasza Wysokość. Zbliż się, panie de Beausire.
 Z pośród eskorty wyszedł młodzieniec lat dwudziestu czterech do pięciu, o chodzie pewnym, oku żywem i inteligentnem, i przystąpił z kapeluszem w ręku.
 — Zachowasz pan karetę dla pana de Taverney — wyrzekł gubernator — i będziesz mu towarzyszył.
 — Postaraj się pan, ażeby się z nami połączyli prędko — odezwała się delfinowa — upoważniam pana do częstszej zmiany koni w drodze.
 Baron i jego dzieci zaczęli dziękować księżnej.
 — Wszak nie jest bardzo przykrym dla pana ten odjazd? — spytała delfinowa.
 — Jesteśmy na rozkazy Waszej Wysokości — odpowiedział baron.
 — Do widzenia! do widzenia! — odrzekła Marja-Antonina z uśmiechem. — Do powozów panowie!... a pan, panie Filipie, na koń!
 Filip ucałował rękę ojca, uściskał siostrę i wskoczył na siodło.