Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/249

 — Zbrodniarzu! — krzyknął na La Briego — stoisz jak słup, a ten szlachcic, ten przedstawiciel dworu królewskiego, czeka za drzwiami.
 La Brie odskoczył na bok, potknął się i znikł, kulejąc.
 Po chwili wrócił.
 — Proszę pana, ten szlachcic tam jest.
 — Co porabia?
 — Daje jeść swemu koniowi.
 — To daj mu pokój. A kareta?
 — Kareta stoi w alei.
 — Zaprzężona?
 — W cztery konie. O! piękne bestje! proszę pana! Objadają granaty, które tam rosną.
 — Konie królewskie mają prawo jeść, co im się spodoba. A czarownik?
 — Czarownik, proszę pana, znikł.
 — I stół zostawił cały zastawiony — rzekł baron to nieprawdopodobne. Niezawodnie powróci, albo kogoś przyśle po niego.
 — Chyba nie — odrzekł La Brie — Gilbert widział, jak odjeżdżał ze swoim furgonem.
 — Gilbert widział, jak odjeżdżał z furgonem? — powtórzył baron zamyślony.
 — Tak, proszę pana.
 — Ten próżniak Gilbert wszystko musi zobaczyć. Spakuj kufer!
 — Już zapakowany, proszę pana.
 — Jakto? jakim sposobem?
 — A tak, jak tylko usłyszałem rozkaz pani