Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/250

delfinowej, wszedłem do pokoju pana barona i spakowałem jego ubranie i bieliznę.
 — A kto ci się kazał w to mieszać, hultaju?
 — Myślałem, proszę pana, że dobrze robię, uprzedzając pańskie życzenia.
 — Głupiec z ciebie! No, pomóż panience.
 — Dziękuję ojcu, mam Nicolinę.
 Baron zaczął się znów namyślać.
 — Ależ potrójny idjoto!... — wrzasnął na La Brie’ego — jedna rzecz jest niemożliwa!
 — Jaka?
 — A tyś o niej nie pomyślał, bo ty o niczem nie myślisz.
 — Niech pan powie.
 — Żeby Jej Królewska Mość odjechała, nic nie zostawiwszy panu de Beausire, a czarownik znikł, nie powiedziawszy ani słowa Gilbertowi.
 W tej chwili na podwórzu odezwało się gwizdnięcie.
 — Proszę pana — odezwał się La Brie.
 — Cóż takiego?
 — Ktoś woła.
 — Któż taki?
 — Ten pan.
 — Przedstawiciel króla?
 — A tak i Gilbert także chodzi tak, jakby miał coś do powiedzenia.
 — No, to idź bydlę!
 La Brie spełnił rozkaz z właściwym sobie pośpiechem.