Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/255

 — Zapakuj-no moje koronki do pudła — oderwała się Andrea.
 — Do pudła, panienko? — a do jakiego?... — zapytała pokojówka.
 — Czy ja wiem! Czy nie mamy żadnego?
 — I owszem, jest to, które mi panienka podarowała... mam je u siebie w pokoju.
 I pobiegła z taką gotowością, że ostatecznie zjednała sobie Andreę.
 — Ależ to twoja własność, — powiedziała panna de Taverney, zobaczywszy powracającą Nicolinę — możesz sama go potrzebować, moja droga.
 — Skoro panience przydać się może, służę z całego serca.
 — Pamiętaj, że chcesz iść na swoje gospodarstwo — odpowiedziała Andrea — i że w takim razie nigdy się niema zadużo sprzętów.
 Nicolina zarumieniła się po uszy.
 — Pudło to — odezwała się znowu Andrea — będzie ci potrzebne do ułożenia ślubnego stroju.
 — O! panienko — odpowiedziała wesoło potrząsając głową Nicolina — mój strój ślubny niewiele mi zajmie miejsca.
 — Dlaczego? Chcę abyś, wychodząc zamąż, była szczęśliwa, a nawet bogata.
 — Bogata? — proszę panienki.
 — Naturalnie, bogata, względnie.
 — Czy panienka znalazła dla mnie jakiego zamożnego dzierżawcę?
 — Nie; ale znalazłam posag dla ciebie.