Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/256

 — Napnwdę, panienko?
 — Wiesz, co się znajduje w mojej sakiewce?
 — Wiem panienko, — dwadzieścia pięć luidorów w złocie.
 — Otóż te dwadzieścia pięć luidorów, tobie przeznaczam, Nicolino.
 — Ależ to majątek panienko!... — zawołała promieniejąca Nicolina.
 — Tem lepiej, moja droga, jeżeli takie masz przekonanie.
 — Panienka daruje mi te pieniądze?
 — Już ci je darowałam.
 Zdziwionej i wzruszonej Nicolinie łzy zakręciły się w oczach. Chwyciła ręce Andrei i gorąco wycałowała.
 — Chyba mąż będzie zadowolony? — zapytała panna de Taverney.
 — Z pewnością; że będzie bardzo zadowolony, panienko — odpowiedziała Nicolina.
 I zaczęła zaraz rozmyślać, że Gilbert dlatego najpewniej tak się względem niej znalazł, iż się obawiał nędzy, a teraz, gdy się stała bogatą, stanie się może bardziej pożądaną.
 Postanowiła że ofiaruje zaraz Gilbertowi część skarbu Andrei, pewna, że w ten sposób przywiąże go do siebie i uchroni od złego. Była to prawdziwie szlachetna strona projektu. Kto wie jednak, czy jaki złośliwy komentator tych marzeń, nie dopatrzyłby w szlachetności owej, maleńkiego zia-