Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/257

renka próżności mimowolnej, a może chęci upokorzenia tego, który ją poniżył.
 Tymczasem zapewnijmy pesymistów, że w obecnej chwili, suma dobrych chęci Nicoliny przenosiła o wiele jej złe pragnienia.
 Andrea patrzyła bacznie na zamyśloną dziewczynę. — Biedne dziecko! — westchnęła, a mogłaby być taka szczęśliwa!
 Nicolina, posłyszawszy te słowa, zadrżała.
 Słowa te ukazały jej, płochej dziewczynie, całe Eldorado jedwabiu, brylantów, koronek i miłości, o których Andrea, lubująca się w życiu cichem, ani żartem nie marzyła nawet.
 Nicolina odwróciła jednak zaraz oczy od tego obłoku ze złota i purpury, przesuwającego się na horyzoncie.
 Oparła się pokusie.
 — Może, proszę panienki, będę nareszcie szczęśliwa, rzekła; może zdobędę sobie skromne chociażby szczęście!
 — Zastanów się dobrze, moje dziecko.
 — O panienko, dobrze się zastanawiałam.
 — Daj ci Boże abyś była szczęśliwą, ale nie bądź już odtąd szaloną.
 — O, panienko, korzystam ze sposobności i przyznaję, że byłam naprawdę szalona, a przedewszystkiem, że bardzo zgrzeszyłam względem panienki, ale niech mi pani przebaczy. Gdy kochamy...
 — Więc tak bardzo kochasz Gilberta?