Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/261

 — Dobrze idzie — pomyślała — nie pojadę do Paryża.
 Myśli jej towarzyszyło westchnienie.
 — Wiesz — rzekła opierając się łokciami na oknie — wiesz, że państwo wyjeżdżają z Taverney.
 — Wiem — odpowiedział Gilbert.
 — A wiesz dokąd jadą?
 — Do Paryża.
 — Wiesz, że i ja jadę także?
 — Nie, o tem nie wiedziałem.
 — A cóż ty na to?
 — Jeżeli ci to sprawia przyjemność, to i owszem, winszuję...
 — Jak, jak powiedziałeś?
 — Powiedziałem: jeżeli sprawia ci to przyjemność — to ci szczerze winszuję.
 — To zależy — odpowiedziała Nicolina.
 — A więc znowu masz mi coś do powiedzenia?
 — Chcę ci powiedzieć, że od ciebie tylko zależy, ażeby mi się nie podobało.
 — Nie rozumiem — odparł Gilbert, siadając w ten sposób na oknie, że kolanami dotykał rąk Nicoliny, i że mogli prowadzić rozmowę, ukryci w bluszczach otaczających ich głowy.
 Nicolina spojrzała czule na Gilberta, a on uczynił szyją i ramionami ruch, mający oznaczać, że nic zgoła nie rozumie.
 — Skoro tak... to dobrze... Skoro wszystko ci wypowiedzieć trzeba, to słuchajże.
 — Słucham — odpowiedział zimno.