Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/262

 — Panienka chce, abym pojechała z nią do Paryża.
 — Szlachetnie!... — powiedział Gilbert.
 — Jeżeli tylko...
 — Jeżeli tylko?... — powtórzył chłopak.
 — Jeżeli tylko nie będę miała sposobności wyjść tu zamąż.
 — Więc ciągle ci o to chodzi? — zapytał Gilbert niewzruszony.
 — Zwłaszcza odkąd stałam się bogatą — odpowiedziała Nicolina.
 — Stałaś się bogatą? — powtórzył Gilbert z flegmą, która była dowodem, że Nicolina myliła się w swych przypuszczeniach.
 — Bardzo bogatą, Gilbercie.
 — Doprawdy?
 — Doprawdy.
 — Jakim-że to cudem się stało?
 — Panienka mnie wyposażyła.
 — Winszuję ci, Nicolino.
 — Patrz — powiedziała ta ostatnia, i wysypała na rękę dwadzieścia pięć luidorów.
 I patrzyła w oczy Gilbertowi, i usiłowała pochwycić w nich choćby promyk radości, albo co najmniej chciwości.
 Ale on ani mrugnął nawet.
 — Ładny grosz, słowo daję! — powiedział.
 — To wcale jeszcze nie wszystko, pan baron będzie bogaty, mają odbudować zamek Maison-Rouge i upiększyć Taverney.