Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/263

 — Wierzę temu.
 — A wtedy zamek będzie musiał być strzeżony.
 — Bez wątpienia.
 — Panienka ofiarowała miejsce...
 — Miejsce stróża dla szczęśliwego małżonka Nicoliny — dokończył Gilbert z ironją tak wyraźną, iż dotkliwie uderzyła delikatny słuch dziewczyny.
 Zapanowała nad sobą jednakże.
 — Czy tym szczęśliwym małżonkiem Nicoliny, nie mógłby zostać ktoś, kogo ty znasz, Gilbercie?
 — O kim chcesz mówić, Nicolino?
 — Mój kochany... albo jesteś naprawdę półgłówkiem, albo ja nie mówię po francusku? — zawołała z gniewem dziewczyna, gra ta bowiem niecierpliwić ją zaczynała.
 — Rozumiem cię najwyborniej — odpowiedział Gilbert — proponujesz mi, abym został twoim mężem, wszak tak, panno Legay?
 — Tak, panie Gilbercie.
 — I to, zostawszy bogatą, żywisz jeszcze takie względem mnie zamiary, no, no, bardzo ci jestem wdzięczny.
 — Doprawdy?
 — Bezwątpienia.
 — A zatem — zawołała Nicolina — daj mi rękę.
 — Ja?
 — Przystajesz, nieprawda?