Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/269

wał — wyrwany został z rozmyślań głosem barona, proszącego go o karetę.
 Poskoczył, skłonił się panu de Taverney i głosem donośnym rozkazał stangretowi zajechać w aleję.
 Kareta wtoczyła się. La Brie ułożył z tyłu walizę z niewysłowionym wyrazem radości i dumy.
 — Pojadę więc karetą królewską — wyszeptał w uniesieniu, myśląc, że jest sam.
 — Za karetą, mój przyjacielu — odezwał się Beausire z protekcyjnym uśmiechem.
 — Jakto! zabierasz, ojcze, La Brie’ego? — zapytała Andrea barona — a któż będzie pilnował Taverney‘u?
 — A ten próżniak-filozof.
 — Gilbert?
 — Tak, czyż nie ma strzelby?
 — Ale z czego będzie żył?
 — Ze strzelby! i pysznie będzie jadał: kuropatw, jarząbków i cietrzewi nie brak w Taverney.
 Andrea spojrzała na Nicolinę, ta zaczęła się śmiać.
 — To go tak żałujesz, niedobra! — rzekła Andrea żartobliwie.
 — O! on jest bardzo sprytny — odpowiedziała Nicolina — nie umrze z głodu.
 — Trzeba mu jednak zostawić parę luidorów — odezwała się Andrea do barona.
 — Ażeby go popsuć... I tak już z niego wielkie ladaco!