Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/279

tchnęli tylko chwilę pośród światła i kwiatów, przygotowanych na ich przyjęcie.
 Teraz Gilbert musiał zebrać całą swą odwagę.
 Wstał siłą woli, starając się zapomnieć że przed dziesięcioma już minutami nogi uginały się pod nim.
 — Dobrze — powiedział — jedźcie, jedźcie! Ja także zatrzymam się tutaj, kupię kawałek chleba i słoniny, wypiję szklankę wina; wydam pięć su i za te pieniądze lepiej się posilę, aniżeli wy, panowie.
 Wyraz, „panowie“ wymówił Gilbert ze zwykłą sobie emfazą.
 Jak sobie obiecał, wszedł do miasta, gdzie po przejeździe orszaku zaczęto zamykać drzwi i okiennice domów.
 Filozof nasz ujrzał przyzwoicie wyglądającą oberżę, wystrojone służące, lokai odświętnie ubranych z kwiatami w butonierce, choć to była już pierwsza nad ranem.
 Spostrzegł na wzorzystych półmiskach fajansowych potrawy z drobiu, na których tylko resztki pozostawili zgłodniali dworzanie arcyksiężnej.
 Śmiało wszedł do oberży: zasuwano ostatnie drzwi; schylił się, ażeby dostać się do kuchni.
 Zastał tam właścicielkę zajazdu, doglądającą wszystkiego i obliczającą zyski.
 — Przepraszam panią — odezwał się — proszę, jeśli łaska, o kawałek chleba i szynki.
 — Niema szynki — odpowiedziała gospodyni. — Może chcesz kurczęcia?