Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/284

w chwili gdy upadł, głos zachrypięty, a towarzyszyło mu klaskanie z bata.
 Gilbert nie słyszał.
 — Z drogi! bo cię przejadę! do licha!
 I jakby na zachętę, jednocześnie z tem wołaniem świsnął w powietrzu bat.
 Bat smagnął Gilberta boleśnie.
 Ale on nie czuł nic i leżał już prawie pod kopytami koni, które pędziły boczną drogą ku głównej, pomiędzy Thiéblemont i Varelére. W swem oszołomieniu nie spostrzegł ich wcale.
 Z powozu, unoszonego przez rumaki, jak piórko przez huragan, słyszeć się dał przeraźliwy krzyk.
 Pocztyljon czynił nadludzkie wysiłki; lecz pomimo tego, nie mógł powstrzymać pierwszego konia, który przeskoczył ponad Gilbertem. Udało mu się jednak zatrzymać dwa inne. Z karety wychyliła się jakaś kobieta.
 — O! mój Boże! — zawołała — więc to nieszczęśliwe dziecko stratowane?
 — Tak, proszę pani — odpowiedział pocztyljon — daremnie usiłując rozróżnić coś w kurzawie, wzniecanej kopytami końskiemi — tak się zdaje.
 — Biedny szaleniec! biedne dziecię! Ani kroku dalej! Stój! Stój!
 I, otworzywszy drzwiczki, podróżna wyskoczyła z karety.
 Pocztyljon zsiadł już z konia i wyciągnął