Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/289

 — Świat jest wielki i, jak powiadają, znajdzie się zawsze na nim dosyć miejsca dla każdego.
 — Rozumiem — szepnęła dama — zapewne to dziecko naturalne.
 Mówisz, że zgubiłeś pieniądze? — dodała głośno.
 — Tak, zgubiłem, proszę pani.
 — A wiele miałeś?.
 — Miałem talara tylko, — odpowiedział Gilbert, zawstydzony, że musi zdradzać swoją nędzę, a niechcąc udawać bogatszego, aby nie ściągać jakiego podejrzenia na siebie. — Tak... miałem talara tylko, ale toby mi było wystarczyło zupełnie.
 — Wystarczyłby ci jeden talar na taką długą drogę? Chyba na suchy chleb i to na parę dni zaledwie. Wiesz przecie jak daleko z Bar-le-Duc do Paryża?
 — Wiem, proszę pani.
 — Sześćdziesiąt mil prawie!...
 — Nie myślałem o odległości. Powiedziałem sobie: muszę tam pójść i poszedłem; mam przecie dobre nogi.
 — Choć dobre, ale jednakże się męczą, jak widzisz.
 — Nie, to nie nogi zesłabły, ale mi nadziei zbrakło.
 — Rzeczywiście, zdawało mi się, że jesteś zrozpaczony.
 Gilbert gorzko się uśmiechnął.