Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/290

 — Biłeś się po głowie, włosy sobie wyrywałeś?
 — Czy naprawdę, proszę pani? — zapytał Gilbert zmieszany.
 — Naprawdę, moje dziecko!... Dlatego nawet zapewne, nie zauważyłeś nadjeżdżającego powozu.
 Gilbert uznał, iż wyznanie całej prawdy może mu dodać uroku. Czuł instynktownie, że położenie, w jakiem się znajduje, jest szczególniej zajmujące dla kobiety.
 — Byłem istotnie zrozpaczony — powiedział.
 — Z jakiego powodu? — zapytała dama.
 — Nie mogłem nadążyć za powozem, za którym goniłem.
 — Doprawdy! — powiedziała, uśmiechając się kobieta — ależ to cała historja jak widzę. Czy miłość nie gra tu czasem jakiej roli?...
 Gilbert nie umiał zapanować nad sobą i zarumienił się cały.
 — Cóż to był za powóz, mój ty mały Katonie.
 — Ze świty delfinowej.
 — Co mówisz? — wykrzyknęła dama — czy księżna już nas wyprzedziła?
 — O, i dawno, proszę pani.
 — Myślałam, że jest w Nancy zaledwie. Czyż nie oddają jej honorów po drodze?
 — Oddają, ale Jej Wysokość spieszy widoczne bardzo.
 — Spieszy się? Kto ci o tem powiedział?
 — Tak przypuszczam...